(Ik had dat heel erg toen mijn kinderen nog klein waren en er andere jonge ouders op bezoek kwamen. Verhalen over wat hun zoon of dochter al kon waren vooral een bruggetje naar trotse uitwijdingen over mijn kinderen. Na 50 anekdotes uitwisselen kon het bezoek weer weg. Was gezellig, tot gauw!!)

Een stap verder kun je met alle aandacht bij het verhaal van de ander zijn. Je eigen ego even loslaten en alle ruimte geven, niet alleen aan de feiten en meningen, maar ook het de intentie daarachter en het gevoel. Als je zo luistert naar een ander, met een ander, ontstaat als vanzelf een diepere verbinding. Waarin het gedeelde kan worden ervaren, tegelijk met de verschillen.

Maar nog een stap verder kun je nog iets groters beleven. Ooit beschreef iemand me dat als ‘de stilte achter het verste geluid dat je kunt horen’. Jijzelf, degene met wie je praat of over wie je nadenkt, je bent allebei onderdeel van het allesomvattende geheel. Met een eigen verleden, een eigen ervaring en eigen verlangens maar tegelijk altijd deel van het allesomvattende. Een oeroud besef dat nooit weg is, maar waar we soms te weinig ruimte aan geven.

Zo luisteren is niet zo makkelijk in de stroom van prikkels van alledag. Zo luisteren is niet zo makkelijk tussen vier muren en onder een dak. Het kan wel, maar het is zoveel duidelijker als je niet binnen blijft, als je jezelf letterlijk de ruimte geeft.

Loop naar buiten, en hoor de vogels. Stel je voor hoe het gekwetter ook vogels verderop laat terugfluiten en hoe dat weer verder draagt tot voorbij wat jij kan horen. Hoor de wind door de bomen boven je ruizen en vraag je af waar de wind vandaan komt. Besef hoe in de grond waarop je staat onzichtbare schimmeldraden zich vertakken en verbinden, kilometers ver, onder de oceanen door naar andere continenten.

Voel je deel daarvan, gedragen en gesteund, gevoed en voedend.